Stiltedag op het Fatahillah plein met muziek en dans. (Versie 2)

Dit verhaaltje (Versie 2) rammel ik in Bandung op het scherm. 

Gisteren heb ik er al Versie 1 gemaakt. Maar er stond blijkbaar iets dat niet naar buiten gebracht mocht worden. Het hele verhaal is verdwenen. Pats boem hilang (weg). Ik  moet een beetje moeite doen om de sfeer - die onvergetelijk is - weer voor de geest te halen.

Ik zal het proberen.

Ons hotel of guesthouse , meer is het niet, staat eigenllijk in het centrum van het gebied waar alles gebeurt of gebeuren kan in Jakarta. In deze wijk staan de midden klasse hotels. Novotel, Mercure en zo en ook City Residence. Een paar minuten lopen van de hoofdbaan die het  centrum met de “benedenstad” Kota verbindt. Normaal zie je alleen kleine stukken asfalt van deze baan. Het grootste gedeelte is bedekt met voitures . Veel Honda en vele Schele ogen merken die ik niet ken. En van andere modellen.

Maar goed. Je hoeft maar aan de kant  van de straat te staan of binnen geen tijd hoogstens drie minuten komt een Blauwe Vogel  taxi of Uber of Grab of Gocar of wat dan ook taxifunctie uitvoerend vervoermiddel langszij rijden. Taxi? Taxi? Alleen bij BB reageren we dus rijden de anderen door. De standaard toverspreuk is bij het instappen: Selamat pagi /Selamat siang/ Selamat malam . ( Goede morgen, goede middag,goede avond). Aan mijn uitspraak merken ze dat ik asing (vreemde) ben. Maar met BB zijn we nooit geflest zo gezegd. 

De taxikosten zijn in deze miljoenenstad in vergelijking met Nl laag. Starttarief Idr 6500 ( 40 ct)

En dan betaal je per km. een ritje van 7 a 8 km kost ongeveer  E 2.00 Betaalbaar toch? We hebben dan veelvuldig van BB gebruik gemaakt.

 De rit naar Kota per BB ging vlot. Want het is Njepi (Balinees Hindoe feest ) op deze dag mag je eigenlijk niets doen. Vooral geen lawaai of geluid maken. Ik vraag me af wat erop Ngurah Rai, het vliegveld van Bali gebeurt. Er is geen vliegverkeer! Kun je nagaan. Voor ons komt het goed uit. Het is een officiele vrije dag. Veel minder verkeer. Dus we waren snel op het Fatahillah plein. De bakermat van de VOC. Hier staat ook het oude stadhuis. Het is nu een Museum onze cultureel geinteresseerde Kaatje wil het deze keer bekijken. In 2016 was het gesloten. We kwamen vlak voor sluitingstijd aan. Dus hadden we geen tijd om rustig rond te lopen. En niet de Aziatische toer te doen. Alles op de video of smartding opnemen en later bekijken of niet. Dit laatste gebeurt meestal.

Maar. Het was ca 10.00 Op de weg hier naar toe zagen we tientallen nee honderdtallen mensen zich te goed doen aan alles wat maar gekookt (massak), goreng (gebakken)  of  geroosterd (bakar). Dit alles werd klaar gemaakt in en op een “kaki lima”. Kaki is voet. Lima is vijf.

Even een stukje rekenen: De verkoopwagen heeft twee wielen. Als hij stilstaat steunt het op een verticale stang. Dat is dus “tiga” (3) kaki. Kurang  dua kaki (we missen twee voeten)!  Pikir kreatif! (creatief denken). Waar of wat zijn ze?

Stoelen worden niet gebruikt. Hoogstens /Laagstens kinder krukjes. Maar in de meeste gevallen zit men met het hele gezin op de grond op een stuk karton of zo. En eet met de vingers. Behalve  soto. (indische soep die Kaatje goed kan maken) Hierbij komt een kromme lepel aan te pas. Of men slurpt het uit de kom.  Klaar. Zo simpel  is Jakarta Kuliner, En het is lekker ook nog en spotkoop. ondanks het lekkere heb ik me er niet aan gewaagd. Er zijn zoveel stalletjes. Ieder heeft een speciaal gerecht. Van sommige ben ik de naam vergeten. Het was voor mij een “o ja, oja” , dat was het! Maar de roejak pedas (indonesische vruchten salade die je met een gula jawa (palmsuiker) stroop - heet!- of asinan (gevarieerd fruit in blokjes en reepjes gedrenkt in een zout zure saus net als bij ons de augurken in pot, je weet wel. Ook asin (ook zout).

Ondertussen kruipen de peuters over de grond of houden een survival kruiptocht over de dijen van oma, opa papa (bapak). De jongste zuigeling wordt ter plekke voorzien van de nodige moedermelk. 

Nu begrijp ik Kippling nog beter : East is east and west is west and they never meet ... . 

Of wel barang kali ( misschien). Bij ons Kaatje en mij is het goed gegaan. Dus ken wel. Dit is weer een Indo uitdrukking. 

Het museum.

We hebben er twee bezocht. Het Stadshuis museum en het Wayang museum.

Stadshuismuseum. Hier zaten in 1700 de CEO ‘s van de VOC. Er is nog heel veel intact en alle originele meubels van echt jati (java teak) . Niet te tillen zo zwaar zijn ze. En bijna allemaal heel diep donker bruin. Op het zwarte af. Misschien zijn sommige stukken van ebben hout. Het voordeel van deze houtsoorten is dat het niet aangevroten worden door rajap (termieten) en houtworm.

Wayangmuseum.

Het is ons te doen om het gebouw waarin het gevestigd is. De Oude Portugese kerk. In de Voc tijd waren in Jakarta veel portugees sprekende slaven. Toen ze “vrijgemaakt” zijn hebben ze hier een kolonie gesticht. Vandaar dat er heel veel portugese woorden in het Bahasa Indonesia voorkomen of afgeleiden ervan. Zoals gereja (kerk) meja (tafel) bandeira (vlag).

Google maar naar : Leenwoorden  in het Indonesisch, Uit het nederlands zijn er trouwens honderdtallen. Weten jullie wat een “kakhoes” in het nederlands is ? Ik krijg commentaar van Wanda. Ja, ja.

Lijkt hoes niet op huis? Alleen is het heel klein uitgevallen ! Kleine kamer om te .....het woord  mag ik niet zeggen.

Dus doe ik niet.

Wayang museum.

Hier liggen en hangen heel veel grafstenen van hotemetoten uit de VOC . Chef opperhoofd is hier ook begraven.( Is het nu met een f of moet het met v). Help , maar ik poekoel teroes. ( Ik ga door). Maa ja. Sorry ja.

Het aardige is, dat de jeugd deze uitgehangen Voc stenen ook op prijs stelt.

Het is een mooie achtergrond voor sexy pose selfies! Honderden worden er gemaakt.

Men weet niet wat  de tekst op de stenen te zeggen heeft. En wie ons Jan Pietersz Koen is?

Tidak tahu (ba)pak! Ik weet het niet, meneer. En er wordt van standbeen gewisseld of de billen meer naar achteren gedrukt. En de fotosessie gaat verder. 

Doen ze dat ook op de Dam of hebben ze daar voor de letters  Adam neergezet? Om het nationaal moment niet te besmuiken (wat een woord).

De wajang expositie is interessant voor diegene die thuis is in de wajang cultuur en de wajang verhalen. Want iedere pop stelt een personage voor uit een verhaal. Er staat wel een beschrijving bij. Maar: staat te laag, te donker om te lezen, letters te klein. We gaven het op want probeer een eskimo maar uit te leggen wie Jan Klaassen en Katrein zijn. Gaat moeilijk.

Dus zijn we weer naar het plein gegaan waar de totale kermis bijna is begonnen. Straat muziekanten die ontzettend slecht speelden. Maar wel hard. Stillelevende beelden. Hiermee kon je op de foto! Waarzeggers met kaarten, met stenen, met vogel die een kaart pikt. Noem het.

Het maken van selfie kunnen wij ook niet laten. Alleen niet met een smartphone maar van zwart papier en een schaar. Van ons vijfjes hebben ook knipsels laten maken in Spanje.

En dat omdat ik jarig ben .....?

Deze heksenketel is niets voor ons.

Terug naar het hotel en klaar maken voor HET makan makan (smullerij).

Maar eerst tukje doen, een uurtje maar. Werd tambah lima belas minit (werd vijftien minuten meer.)

Seafood is niet doorgegaan. te druk. Verder gegaan naar Kebon Sirih. Sateh Senayan house. Dezelfde plaats als tien jaar geleden met de kinderen en kleinkinderen. Ze herkenden ons nog i.v.m. record sate eten van Sem. Grapje!  Dus dan is het net als thuis. Weet je wel, weet je nog was niet uit de lucht tussen K en ikke. Leuk!

Maar het was lekker.Gado gado met sate. Als tafelgast was een nicht van mij erbij. Sylvie.

Na het eten naar het hotel omdat we de volgende dag verder gaan naar Bandung met de Argo Pryhangan. We moeten nog pakken. Kaatje dan .Ze weet precies waar alles in moet.

Ik maak alleen de ritsen dicht! Wat een taakverdeling!

Iedereen die dit nog leest: Bedankt voor alle PeeEfjes en de meeltjes .