Het laatste wandelcircuit met aan de finish .......bitterballen!

14 maart 2019 - Bandung, Indonesië

Gisteren hebben we het loopcircuit verder verlegd naar het westen. Beginpunt is waar we de dag ervoor zijn geeindigd bij het sportpark en de aangeklede torso’s van de atlasfiguren die de trimpaan van het hoofdgebouw torsen. Voor het gemak hebben we ons daar naartoe laten Blue Birden (kosten ca E 1.30, ca 4 km, scheelt in looptijd en en de buurt waar we gisteren liepen slaan we over. We stapten bij het Taman Maluku uit.

Taman Maluku , het Molukken Park 

We liepen langs schaduwrijke wandelpaden die niet verpest zijn door toekang djoealan (verkopers van meestal eet- en drinken). Dus het park is echt een schoon park. Heel netjes onderhouden . Er groeide nergens onkruid. Trouwens dat is in het algemeen toch zo met de plantsoenen en parken hier. Alleen de tegels  van de trotoirs! Die zitten los, de meeste. Bovendien ligt de straat ongeveer 40 of 50 cm lager. Dus moet je iedere keer je omhoog en omlaag stappen als je bij voorbeeld een inrit moet passeren. Goede training van de beenspieren! Wat ze wel hebben? Op het trotoir een gele blinden ribbelstrook . Maar soms houdt het op door omstandigheden. Door een verzakking of zo of boomwortels. Kun je je dan voorstellen wat er dan kan gebeuren. De onderbrekingen in het trotoir voor het passeren van een inrit of zo is ook vermeldenswaard. Met een beetje lagere wiskunde kun je uitrekenen hoe lang de helling moet zijn om een rolstoel met gemak de barrage te laten nemen . Maar hier hebben ze het materiaal bespaard: De basis zo kort mogelijk, dus de helling zo stijl mogelijk. Zo dat je kukel je om of  over kantel je om als je eraf rolt. Een kwestie van het lichaams zwaartepunt te verplaatsen denk ik. Het  beklimmen van de barrage kan makkelijker: zijn er 4 wheel drive rolstoelen?

Ik heb er zo lang we hier langs de wegen slenteren geen  een rolstoel gezien , laat staan een 4wd. Maar goed. Al sjokkend kwamen we weer langs plaatsen waar ik als middelbare scholier veel langs kwam. Onder andere het huis van de franse leraar Mr. Massart. Een voorval, dat boven kwam triggeren: Een vriend en ik fietsten ooit langs dat huis en werden aangehouden door de dochter Mimie Massart. "Jongens, zin in lekkere limonade?"

De uitnodiging namen we natuurlijk aan . Vooral Ard Schenk - ja,ja zo heette die vriend. De Don Juan heeft meer meisjes van onze school op de korrel. Ikke echt niet. In ieder geval zaten  Mimie en Ard lekker op het voorterras te “keuvelen” . Haar ouders waren die avond bij kennissen gaan bridgen. Ik ontdekte in de koelkast een pot Calve pindakaas. Ik heb de wachttijd gedood met het uitlikken van de pot. Reactie van Mimie: Ach , ik zeg wel, dat ik het gedaan heb als mijn ouders vragen waarom de pot leeg is. Terwijl ze er niet van hield. De franse leraar is er nooit op terug gekomen. Op dit moment van typen schiet me plotseling te binnen dat deze monsieur veel op Chris Freriks lijkt. Ook zijn manier van praten. Ook francofiel.

Verder met de tocht. Kitty moest ATM men. Geld uit de flappetapkast trekken. Die zijn er hier genoeg. We kwamen langs meerdere banken met een ATM op het terrein. Alleen de meeste slikken geen Maestro maar wel Mastercard. de laatste hadden we ook bij ons. Dus we kunnen weer. Alleen is de uitgifte beperkt tot E 75,00 dus twee maal pinnen voor de volgende week. Inclusief onze reis naar Jakarta om Kay op te halen. ( Dan rijden we weer langs het "uitnodigend" drassige kampong gebied ten noorden en westen van deze stad .....) Dan hoeft Kay dit niet alleen te verwerken zeg ik maar. We kwamen langs de kathedraal van Bandoeng. Deze heeft  Kitty kunnen fotograferen.. Dit wilde ze perse. Ook liepen we langs de plaats waar Lino Zimmerman gewoond heeft. Hij was onze trouwambtenaar in Eindhoven. Zijn vader had een kaarsenfabriek. Van hier uit is het  niet ver meer tot de bekende  winkelstraat Braga. Men is begonnen met de renovatie van de Art deco gevels. Maar de meeste winkels wachten op investeerders die daar hun commercie willen starten. Door de concurrentie van de grote verkoopmalls zal het bemannen van deze winkels wel op zich laten wachten. Wel zijn er een aantal bars en caffees a la elders in het westen geopend. Sommige met rode verlichting. Ja.ja. Verder doorlopend op het trottoir bereikten we Braga Permai. Het voormalige Maison Boogerijen, chocolaterie, patteriserie en restaurant. Het bestaat al sinds 1918. In 1950.  was het  over en uit. Een stuk Preanger theegebied geschiedenis en ontmoetingspunt van planters is niet meer. Wel bestaat de faam nog steeds. Het  is een geliefde plek van ex koloniale bandoengers om aan te doen. Het gepresenteerde assortiment is nog steeds hetzelfde. Ook krente bal (bol)appelcarre en ..... bitterballen.

Ik heb veel te veel  gegeten.Of komt het door  de advocaatsap? Ergens moet melk ingezeten hebben. Want  het gerommel rommel in mijn buik is terug. Na bezoek van een "europees" restaurant nota bene. Maar nu bijna 24 uur later: Gaat  het wel. Dagje "istirahat" (rust), "tidak jalan jalan" (niet slenteren) en voorbereidingen treffen om morgen naar  mijn geboorteplaats Cimahi te gaan.

Rumah pusaka pasir Kumeli 55.

Op het grondstuk staan twee huizen: een hoofdhuis en een bijhuis"rumah jaga".  Rumah is huis, en jaga is bewaker.

"Rumah pusaka" is letterlijk:  Huis dat  georven is, ons familiehuis. Het woord  "Pusaka" geeft meer betekenis aan het woord " erven". De grond waarop het staat mag nooit verkocht worden. Zo hebben mijn Opa Tjang en Oma Tjang ( mijn over over grootouders) bepaald. Dit huis moet altijd in het bezit blijven van de familie. Zo hebben familieleden die geen dak boven hun hoofd hebben altijd een adres om te wonen. In Juni gaan Neef Johnny en zijn vrouw Repsta  in de "rumah jaga" ( bijhuis) wonen. In het hoofdhuis woont Sylvie nu . Neef Adri woont in Bandoeng.

Hij zegt: Als Kay over een paar dagen komt: Je vertegenwoordigt  je neven! ( Kom op Kay kom binnen in het huis namens de andere 'monjets jang sudah besar" - de andere apen die al groot zijn. Dit is een uitspraak van mijn neef Adri. Hij herinnert zich het boompje klimmen nog ....in 2009! 

We bereiden ons voor om hotel Tibera te verlaten en naar Cimahi te verhuizen. Daar wachten we de aankomst van Kay af.

Foto’s

4 Reacties

  1. Wanda:
    14 maart 2019
    Er zijn geen 4 Wheel drive rolstoelen. Maar wel scootmobielen die meer vermogen hebben. Maar die zijn hier niet verkrijg baar, maar in Oostenrijk :). Maar die zijn er in Indonesie niet, toch!
  2. Ron en Kitty Apon:
    14 maart 2019
    Ik heb trouwens geen enkele rolstoeler op de straat gezien. De rolstoelers verplaatsen zich in echt grote SUVS. De chauffeur gantungt (draagt) ze er uit. En we gaan makan! De chauffeur looptterug en tungu (wacht) totdat hij weer gebeld wordt .... Verder heb ik ook geen gezicht gehandicate met witte stok gezien. Wel een heel oude opa die dibantoe (geholpen) werd door een valide iemand. Zij lopen de auto’s langs die moeten wachten voor lampoe merah (rood licht). Het is officieel verboden om deze mensen iets te geven, Zei de Blauwe vogel supir.
  3. Fred Apon:
    14 maart 2019
    Heel leuk, dat wij jullie kunnen volgen, maar zijn jullie al bij het Julianapark nr,9 geweest tijdens jullie wandeling. Zou graag daar ook wat foto's van zien.
  4. Ron en Kitty Apon:
    15 maart 2019
    Het voormalige Julianapark ligt in Cimahi. Circa 16 km ten zuid westen van waar we nu zijn ( oostkant van Bandung) We zijn er nog niet geweest. Daar ligt ons voorouderlijk huis. Vandaag gaan we er naar toe. In de loop van de volgende week maken we een fototochtje . Gaan dan echt langs dat park. Wij hebben daar ook gewoond! Aan de andere kant waar jullie woonden! De grote dikke Hevea Brasiliensis rubberboom staat er niet meer. En de muziekkiosk ook niet Wel het gat waar ik als kind blauwe kneedklei haalde. Dit zagen we tijdens onze vroegere bezoeken aan Cimahi.