Treinreis Jakarta naar Bandung

De reis is een belevenis.

De Indonesische treinmaatschappij heeft heel veel geld gestoken in de infrastructuur en treinstellen.

Er zijn twee klassen: a) De luxe Executif  b) De ietsje minder dure Economy

In beide gevallen zijn er alleen ZITPLAATSEN  . Staan in de trein Tidak Boleh (mag niet).

Kaartjes kun je online of aan de balie kopen. Je krijgt dan per email of van de bali een code  Bij het bestellen moet je wel je paspoortcode opgeven. De lokalen moeten hun KTP (kartoe pendoedoekan= ingezetene bewijs)  tonen . 

Op het station staat een printautomaat. Hier geef je je code in en dat ding spuugt jouw tickets uit. Deze laat je bij de controlepost zien plus de paspoort(en) en je mag doorlopen naar de trein. Bij het begin van de trein staat een  beeldschone treinstewardess die ziet de vraagtekens in je ogen. (Oh wat ben je mooi .....)

De vraagende ogen heeft ze blijkbaar als “Wat nu, waar moet ik zijn?) geinterpreteerd. Zij staat er in een heel mooi  lichtblauw a la KLM uniformpak en spreekt je aan!  En niet omgekeerd. Ik zei jullie al : Aan de manier van lopen, kleden en koffers zeulen herkennen ze je als “Orang asing” (vreemdelingen). Aan de koffers ligt het niet. Want tientallen lokale medereizigers lopen ook met die dingen. Maar laten het zeulen over aan treinporters .(geen sporters). Je krijgt wel spieren van het dragen. De porters doen dit voor de kost. IDR 5000 per koffer. Ze zijn dus geen lid van Basic Fit. Maar gelukkig reisden mijn nicht en neef ook mee . Meeslepers zijn ze dus.

Maar terug naar de stewardess: In vloeiend engels stond ze ons te woord. Ze wees ons welk voertuig we moesten hebben. Dit staat op de ticket net als de zitplaatsnummers

In de treincoupe is een ruimte voor de grote koffers. De kleiner handbaggage gaat gewoon in het plankje boven de zitplaatsen. De zitplaatsen zijn net zo breed als in de Economy upgrade in een vliegtuig. Je kunt de leuning bijna horizontaal instellen. Zonder je achterbuur te pesten. Chique he? Zoals ik zei zijn er geen staanplaatsen. En de trein is brandschoon ook nog. Er reist per wagon een Train Cleaner mee. Die pakt alle lege flesjes en wat al niet meer op en stopt het in een afvalzak.

Het vertrek - stip op tijd- is indrukwekkend. Alle bagagedragers staan in een rij op het perron en maakten een “sembah” - rechterhand op hart , gebogen hoofd en gesloten ogen. Tot de laatste coupe voorbij was. Selamat jalan - Goede reis.

Heb ik nog nooit gezien bij de NS

Voor de Nuenenaren Bram en Daan een bekend begrip: Het was een super,super,super lange.

Een leuke bijkomstigheid: Gambir station staat tegenover de middelbare school waar ik in mijn examen jaar heb gezeten. Leuk om te zien. Er is nu een kunstacademie in gevestigd.

Ik zag nog de open ballustrade waar de “sontolojo’s = kwajongens= boeven” van de school een Fiat 500 van een lerares de trappen opgeveerd hebben. Het ging van 1,2 en drie en hup een zetje geven. Als de opveerresonantiefrequentie gehaald wordt is het een kwestie van een ”sen ". Nee, we waren niet bang toen we dit deden.We hebben toch onze cijfers al...... Ik heb alleen maar “Hup dorong =Hup duwen” geroepen. Maar was er wel bij.  Iemand met een rijbewijs en rijke ouders heeft dat ding a la Parijs Dakkar schuin naar beneden gereden. De lerares durfde het niet zelf te doen.  Dit incident triggerde bij mij boven toen ik de grote, brede voorballustrade zag waar het gebeurde. Saja senjum ( ik grinnikte. ) Bij die gedachte. Enam poeloeh  tiga tahoen laloe. Drie en zestig jaar geleden. Ik heb  nooit meer hier aan gedacht.

Na het verlaten van het centrum reden we door de buitenwijken ook uit mijn tijd. Buurten met de grote huizen en tuinen. Nu zijn ze allemaal volgeplakt met bouwsels van allerlei aard. De zinken plaatwerken als daken overheersen.

Jammer,jammer.De Mentengbuurt was bekend als een meest Eurpese bouwstijl buurt.

Hoe meer we naar “buiten” reden hoe meer troep bebouwing  er is. Maar wat wil  je met meer dan 22.000.000 geschatte inwoners op een betrekkelijk kleine oppervlak. In het noorden en oosten is het bovendien nog drassig ook. Door de jaarlijkse overstromingen.

Nu rijden we naar het hoger gelegen zuiden en ben ik in slaap gevallen. Kit niet. Zij heeft nog sawahs en de tweeling vulkaan in de mendung (heiig) opde videocamera gezet. . Omdat ik sliep heb ik de Cisomangbrug niet gezien. Dank zij het lopen over deze hoge spoorbrug zonder leuning heb ik hoogtevrees gekregen. Hoe en waarom is een lang verhaal uit de bersiaptijd ca.1946.

Aankomst in Bandung.

Een geweldige ervaring Stel je voor. Er liggen 5 railsporen naast elkaar. op nummer 4 staan wij stil. De andere sporen zijn ook bezet met lange treinen.We moeten hindernis 3,2 en 1 eerst nemen voordat we het station kunnen verlaten. De uitstap plankier staat 1 meter boven de grond. Tussen de treinen is een twee meter brede looppad. 

Ik zeulde met de koffers op dit pad totdat je weer een opstap ingang tegenkomt van de naaststaande trein. Koffers eerst erin - en ons Kaatje die dapper meeloopt met de handbagage volgt - dan ons zelf erin hijsen, koffers eruit en wij eruit en dat drie keer! Njebrang (oversteken) noemen ze dat. Ik noem het mensen kwellen. Maar daar zijn oplossingen voor: Porter stasiun. Als ik dat geweten heb! Maar goed. Een BLauwe Bird bracht ons naar het hotel.

Hotel Tibera

De lokatie van het hotel heb ik zo gekozen omdat het binnen loopafstand ligt van Kitty’s favoriete restaurant en het huis waar ik gewoond heb Jalan Cilaki. Bovendien heeft Tante Coos hier ook in deze buurt gewoond. In de  de Keyzerlaan. Wij woonden in de Tasmanstraat .Ja de zeevaarders buurt. Dit was mijn vroegere krantenwijk. Ik kreeg veel fooi van de bewoners . Het hotel is een vroeger woonhuis geweest met een groot oppervlak.  Het doet balinees aan,met waterpartijen, visjes en heel veel planten en bloemen. We hebben een grote kamer. Op de begane grond.

Mensen mijn jetlag speelt mij parten. Ik hou ermee op. Straks komt een neef van mij op bezoek. Gaan we lekker ngobrol (kletsen). Ons Kaatje pikt een hele hoop van het koeterwaals van nederlands, maleis,lndonesisch, engels tjampoer adoek (door elkaar gehutseld) taaltje. Al was het maar door de lichaamstaal die wij hierbij meer gebruiken.

Sekianlah. Tot hier maar ja! Ik ga National Geografic kijken. Daarnet zagen we honkbal.