Twee dagen rust voordat we Kay ophalen van het vliegveld

Wennen aan Cimahi.

De laatste twee dagen hebben we in ons voorouderlijk huis doorgebracht met lekker niets doen. Wennen aan een heel andere leefgewoonte dan in de stad Bandoeng. Daar zaten we weliswaar in een groot wooonhuis dat verbouwd is tot hotel, maar het blijft een hotel.

In dit huis moest ik toch wennen, hoewel we er al vaker zijn geweest. Iedere keer als we in Indonesie zijn logeren we hier. Dit willen mijn familieleden en ik ook. Het is eigenlijk een onuitgesproken wens van de familie naar ons toe om dit te doen. Mijn nicht die er nu woont doet haar uiterste best om het ons naar de zin te maken. Vanmorgen had ze bijvoorbeeld gebakken banaan (pisang goreng) en gekookte banaan als ontnijt........ East is east and .....Er lag ook brood op tafel hoor, roti pandan (pandan brood) Het ziet er groen uit. Net als de pandan cake die Kitty wel eens maakt. Lekker is het wel. Maar ik heb wel genoten van de pisang goreng. Dat eet ik niet iedere dag in Nederland. Zeker niet zo vroeg. Wat ook wennen is om niet toe te geven aan de lust om iets te kopen van de straatverkopers. Ze komen met alles langs. Onder andere "boeboer tjandil"  Dit is een zoete  saus waarin balletjes  gemaakt van gemalen kleefrijst drijven.. Dit heb ik al sinds ik uit Indonesie vertokin 1957 nooit meer gegeten. 

Mijn nicht heeft een licht gehandicapte zwager Deddi We hebben legosteentjes voor hem meegebracht. Hij kan er uren mee spelen. Hele stadswijken maakt hij van stenen.Hij heeft een behoorlijke fantasie. We kunnen goed met hem praten. Enkele nederlandse woorden kent hij.

De eerste dag genoot ik van het lopen in de grote tuin en van de 13 ganzen die de wacht houden. Als er iemand de tuinpoort opent slaan ze aan.