Fatahillah plein op 7 maart een mensenzee. (Versie 1)

Het is vandaag 7 maart. Mijn verjaardag.

Ik ben blij, dat er zoveel mensen naar het Fatahillahplein zijn gekomen. Niet om mij te feliciteren hoor maar om een dagje uit te zijn. Het is een vrije dag omdat het Njepi is. Dit is een Hindoe feestdag. Maar iedereen ook de islamitische bevolking heeft vrij. Hele gezinnen zijn op deze Njepidag op hun (paasbest) naar deze hoek van Jakarta gekomen om met de hele bups , oma,opa,tante,neef en nicht  naar het historische plein van Jajakarta  te gaan. Fijn een dagje uit.

 Vandaag gaan we op de culturele toer. We gaan dingen bekijken die de vorige keer (2016) niet of nauwelijks aan bod zijn gekomen. Het stadhuis uit de VOC tijd op het plein bijvoorbeeld. Deze was de vorige keer - in 2016 - toetoep (gesloten) en waren we  te laat om het te bezoeken. We hebben te lang in het  in de buurt gelegen maritiem museum Bahari rondgedoold. In dit museum hebben  we toen de middagwarmte ontlopen. In dit museum -  vroegere VOC pakhuizen - was het koel. Hier kwamen de zeevaarders onder leiding van  Abraham van Riebeeck en opperbeul Jan Pietersz Coen aan om de specerijen handel op te starten. Dit ging niet zachtzinnig. Jan Pietersz Coen heeft in de Molukken bijna  de totale bevolking van de Bandaeilanden  uitgemoord. De  Bandaeilanders waren niet gediend van de stijl van omgaan van de specerijen handelaren.

JPC is in   de Hollandsche Kerk de vroegere Portugese kerk begraven . Het gebouw is verwoest door een aardbeving maar is weer opgebouwd. Zijn grafgedenksteen wordt nu hebat (fanatiek) gebruikt als achtergrond voor selfies van tientallen jongelui van beiderlei kunne. Ik vroeg een gadis (jongedame) of ze wist wat er op die gedenksteen staat  die ze als achtergrond gebruikte. Ja zei ze. Dat is de wayangmuseum aankondiging. Inderdaad dient dit gebouw nu als wayang museum. Hier worden allerlei figuren en personages uit de mystieke wayang verhalen  getoond. Dat wist ze wel. Totaal geen besef van sejarah (geschiedenis) Maar ook niet van de wajang cultuur. Het is wel een mooie plek om selfies te maken. Buiten op het plein wordt deze nationale sport ook fanatiek bedreven. Tientallen “sta ik zo sexy genoeg” grieten laten zich vastleggen met de cell dinges. Vele malen werd Kitty aangeklampt om samen op de foto te  staan. Iedere keer weigert ze dat. Ze wil niet  op gezichtenboek staan zonder het te weten.

Maar goed. Expat cafe Batavia met het spiegelende heren urinoir heben we links laten liggen  In 2009 waren we ook hier met de kleinkinderen. Ze hebben allen hartelijk om gelachen. Om te plassen sta je voor een spiegelende hoge muur. Maar zodra je voor de muur staat en een beweging maakt wordt de muur bedekt door een watergordijn. Dus zie je niets van jezelf in actie.

Dit cafe hebben we  links laten liggen. We hebben een ander cafeetje gevonden waar de vruchtensap ook lekker is.

Terug naar het hotel.

Hiervoor moeten we een paar drukke straten oversteken. Het is ons gelukt om  zonder kleerscheuren dit te doen. Gewoon je arm opsteken om aan te geven dat je over wilt steken. Dan dwars door het stapvoets rijdende verkeer met auto's en scooters  laveren. Het was wel spannend. Een keer heeft een politieagent voor ons het verkeer - en er kwamen te veel auto’s aan - gewoon stil gezet en zeggend: “Silahkan” ( gaat u gang) steek maar over. Wat een gebaar! 

Op een gegeven ogenblik werd ik wel moe van het straatslijpen. We moeten nog eten in een visrestaurant daar in de omgeving.  Eerst naar het hotel, pitten en later pas eten. Als alternatief heb ik Sateh House Senayan op mijn lijstje staan. Hetzelfde sateh huis waar we in 2009 met alle kinderen en kleinkinderen en mijn neven en nichten hebben gegeten. Deze keer was alleen Sylvie gast aan tafel. De gado gado was goed en de sateh ook. Alleen was de internetverbinding niet je dat. Hierdoor ging het Skypen niet best. Wat zijn we in Nl toch verwend met 100 M beetjes. Maar goed. We hebben Wanda, Fred en Sem effetjes gezien. Wat was Sem fanatiek bezig met vingeroefeningen op zijn guitaar! Niet storen! Ik moet oefenen!

Morgen stappen we weer op de trein Argo Parahyangan Executief. Een mondvol nietwaar? Deze trein doet er drie uur over om in Bandung te komen. Over de weg moet je geduld en tijd hebben in de auto. De reis kan wel 10 uur duren. In verband met wegwerkzaamheden zijn er veel files. En nu zeker met dit Njepi feest. De koffers heeft ons Kaatje alweer gepakt  

Het is nu 11.20 PM. Ik hou op. Iedereen bedankt voor de goede peeffetjes en wensen. 

P.S. Maudy, Jeanne en Annelies wij voegen jullie toe aan de volgers. Als er nog meer mensen interesse hebben stuur dan maar door s.v.p.