Het laatste hoofdstuk

“ Het laatste hoofdstuk” is een boek geschreven door de oorlogsjournalist Ernie Pyle. Hij heeft  de invasies van de geallieerden in Europa meegemaakt en een boek over geschreven. Wat mij nog heel goed bijgebleven is is zijn verslag over de “-Slag van Monte Casino”. En uiteraard zijn fotoverslag van de “Slag van Dien Bien Phoe”. Daar is hij gesneuveld. Zijn laatste foto voordat hij door een kogel geraakt werd heeft hij al vallend gemaakt. Stond de schutter er ook op? Ik weet het niet meer. Het afscheid van Cimahi deed me toch wel wat. Ik heb bewust geen afscheid genomen van bepaalde zaken om me niet te veel emotioneel op te laden. Want wanneer komen we er weer? Is dit de laatste keer?  We hopen van niet. Als we gezond blijven komen we terug! Dus dit is niet ons “Laatste hoofdstuk”!

Op dit moment zitten Kitty en ik op Terminal 3 waar om 22.40 Jakarta tijd De “Adelaar”of wel   het Garuda vliegtuig de terugvlucht maakt naar Schiphol. Het wordt een lange zit van 14 uur.  In een ruk vliegt hij er naar toe. De Boeing 777. met zijn zuinige motoren.

Maar goed. Van morgen zijn we - Kitty , Sylvie, Adri en ik in een shuttlebus van Bandung naar Jakarta geracet. Wat heet racen? De totale afstand is ongeveer 150 km. De helft ervan hebben we in file gereden. Maar dan wel een bijzondere. Je moet je voorstellen: Een driebaans weg met vluchtstrook. De  laatste 75 km is het drukker omdat ze aan de weg aan het werken zijn.Bovendien is men bezig met het aanleggen van het prestigeproject High Speed Railway. Je kunt je niet voorstellen wat een chaotische drukte dat veroorzaakt. 

Men rijdt hier sinds de engelse bezetting onder Raffles links. De linkerr baan is dus de langzaamste. Maar NIEMAND houdt zich hier aan. Links en rechts inhalen is de normaalste zaak van de “doenia” (wereld). Maar het leuke is: De start van een Formule 1 wedstrijd lijkt chaotisch maar er zijn tenminste regels. Maar op deze baan denkt men dat men ook in Bakoe of  welke racebaan  dan ook  aan het starten is. Ieder vrij gaatje wordt gevuld. De richtingwijzer wordt wel gebruikt maar dat gaat in 1 beweging met het stuur naar links of naar rechts. Je moet dan weten dat er nog een achterligger en voorligger meedoet. Het werd nog gekker toen de soepir een collega van dezelfde  busmaatschappij aan de lijn kreeg. Die moest ook naar het vliegveld maar kent de weg nog niet zo goed. Dat hebben we gemerkt. Toen de twee buscowboys zij aan zij reden gaf onze soepir wel even aan hoe snel je je door de chaos heen kunt wurmen. Dat kan ik ook .... Met snelheden van ongeveer 90 km  reden we over het laatste stuk tolweg van Jakarta naar het vliegveld. Op een gegeven ogenblik zei ik, nee ik riep in de landstaal: "Bapa jadi gila?" (ben je gek geworden? ) "Saja tidak mau mati" ( ik wil niet dood! Ik had echt genoeg van dit rodeorijden met een auto. Invoegen en uitvoegen, links inhalen rechts inhalen. Gelukkig waren we al dichtbij het vliegveld en konden we uitstappen met alle koffers en "tette benjek" (losse rommel) Het was 17.00 toen we uitstapten. Snel hebben we een eettent opgezocht en daarna  hebben we afscheid genomen van Adri en Sylvie. Die hebben weer een 6 urige rit voor de boeg. En wij 14 uur in een vliegtuigstoel. Dichtbij een wc hoop ik.