Het laatste weekend in Indonesie - Cimahi - Bandung

Ja het is bijna zover. Er komt een einde aan onze Indonesiereis van 2019.

Als we aan alle dingen denken die we gedaan en gezien hebben dan kunnen we niet anders zeggen: We hebben heel veel gedaan en heel veel meegemaakt, Vooral de aanwezigheid van Kay heeft bijgedragen dat het een bijzondere reis is geworden. Wat een voorrecht was het om een van onze kleinkinderen bij ons te hebben. We hebben geprobeerd om hem de levenswijze van de lokale bevolking te laten zien. Alleen uit hij zijn gevoelens  niet of hij doet het onduidelijk. Heeft hij een andere voorstelling van deze reis gehad.? Kitty en ik weten het niet. We hopen, dat er een ietsje blijft hangen. Hij heeft ten minste gezien, dat Indonesie een rijk derde wereldland is. Met veel arme maar ook een minder aantal rijke mensen.  Het is goed dat we hem bij ons hebben gehad. Dank je wel Kay! We hadden het leuk samen . Behalve de periode, dat ik ziek te bed lag. Sorry.

Na jouw vertrek hebben we de dagen anders gevuld. Geen excursies naar ook voor ons vreemde plekken. Nee terug naar de hoek waar ik geboren ben en waar ik als kind gespeeld heb. En toch hebben die plekken voor mij althans een andere waarde gekregen. Minder emotioneel en minder zwaarwegend. Het is meer “normaal” geworden. Gelukkig maar. Ik heb dan ook geen “afscheid” genomen van deze plekken. Dit komt misschien omdat we langere tijd hier waren. Kitty kent de weg hier in Cimahi veel beter dan ik. Bovendien kan ze in grote en grove lijnen onze gesprekken die we met mijn neef en nicht voeren in de Bahasa Indonesia aardig volgen. Soms vertaal ik simultaan of vat ik het kort voor haar samen. Met Silvie praat ze een gadogado taaltje engels nederlands met af en toe een Bahasa woord. Ja,ja.

Gisterenavond hebben we een eetafscheidsbijeenkomst gehad met  de hele familie Moal in een Soendanees restaurant Sindang Reret. Moal is de naam van onze voorouders Opa en Oma Tjang. Wat Tjang betekent weet ik niet. Ik denk zoiets als “overvoorouder”. Zij hebben dit stuk grond bebouwd. In het huis hebben diverse generaties gewoond en velen zijn er ook geboren. De grond en het huis mogen nooit verkocht worden. Roemah  poesaka, Georven huis. Neef Adri heeft het afgebroken en weer opgebouwd. En wij logeren hier nu. Op dit ogenblik woont in het hoofdgebouw  mijn nicht Silvie. Zij woonde tot begin 2018 in een voorstad van Jakarta. Zij moest haar huis verkopen omdat het precies op de route van de High Speed Train ligt die Indonesie met hulp van China aan het bouwen is.  Na de zomer komt de oudste broer van Adri hier ook wonen. Johnni is dan ook gepensioneerd en komt ook terug op het ouderlijk nest. 

Vandaag - zondag 28 april - is Kitty met Adri en Sylvi naar de graven gegaan om te onderzoeken in hoeverre ze gerenoveerd moeten worden.  In verband met steenbreuk en verzakkingen en dergelijke. Het graf van mijn overgrootmoeder Oma  Cets  is het ergst aan toe en moet verbeterd worden. Daar wordt werk van gemaakt. Adri coordineert  dit project. Kitty maakt foto’s van de graven. Daarna worden andere graven onder handen genomen. Adri heeft iemand die de graven al jaren verzorgt. En hij gaat een prijsopgave maken. En dan kan de renovatie beginnen. Hiermee hebben we ook een doel waargemaakt om dit jaar naar Indonesie te gaan.