Treinreis naar ons hotel City Residence Hayam Wuruk Jakarta

Jakarta

.Na het tasincident en ontbijt op de luchthaven zijn we met de trein en taxi naar ons hotel gegaan.

Eerst de treinreis.

 Het vliegveld Soekarno - Hatta heeft drie aankomsthallen. Wij kwamen op terminal 3 aan en moeten naar Jakarta centrum. Hier staat ons hotel aan de Jalan Hayam Wuruk . Het vroegere Molenvliet.  In het centrum van Jakarta.

We stapten in de Skytrain die ons van Terminal 3 (International arrival) naar het eindstation van de Citytrain bracht. Daar moet je een kaartje kopen voor de Citytrain. Deze trein brengt je verder naar andere voorsteden van Jakarta zoals Bekasih en Bogor. Wij bleven zitten tot overstapplaats Station Sudirman of BNI station. 

Hier namen we een taxi  om naar het hotel Harmoni/Hayam Wuruk City recidence hotel.

De rit in de trein.

Deze spoorverbinding  is gloed nieuw en is pas een klein jaarJe in bedrijf. Je ruikt als het ware nog de verf en de vloeren van de stations glimmen. Net alsof er boenwas op zit. Geen papiertje ligt op de grond!  De treinen zijn idem dito brandschoon.

De trein voer ons langs de noordkant en de westkant van Jakarta en buigt dan af in de richting van het centrum. En voert dan verder naar de voorsteden.

We reden langs de zelfkant van de miljoenenstad. Mensen . Als je naar buiten kijkt dan wil je het aanblik eigenlijk niet zien. Ik vind het geen leuke welkomroute  voor de binnenkomende toerist. Je rijdt langs de enclaves van de miljoenenstad Jakarta. Vele  gedeelten stonden onder water.

Ieder jaar wordt deze streek en Jakarta  getroffen door "banjir", overstromingen. Dit heeft  verschillende oorzaken:

1. In dit gebied monden vele rivieren uit. Deze rivieren brengen water uit het zuidelijker gelegen gebied waar bergen zijn. Hier regent het  heel veel. Er zijn geen opvang basins om het vele water op te vangen. De bevolking zoekt een bouwplaatsje voor hun hutjes tot vlak bij de oevers van de rivieren. Als deze overstromen krijgen de mensen natte voeten en drijft alles rond.
2. Heel Jakarta zakt. . Dit komt omdat deze miljoenenstad  heel veel grondwater onttrekt. Bij hoog water van de Java zee is het  helemaal feest. Dan komt er nog zeewater bij. Er zijn plannen  om de stad   aan de zeekant te beschermen  met een dijk. Aan de landzijde moeten uitstroom mogelijkheden komen om het rivierwater tijdelijk op te vangen. Maar wanneer gebeurt dit? 
3. Fileprobleem is gigantisch.
4.  Extra vliegvelden worden aangelegd. Bij Bandoeng is het internationale vliegveld Kertajati al klaar. Maar het is nog niet in gebruik. Er ontbreekt nog een goede  verbinding van 70 km naar Bandoeng zelf. Over de weg  moet je op een reistijd van 3 uur rekenen om naar Bandoeng te rijden. Maar Jakarta wordt hiermee ontlast. Wordt het fileprobleem al in Jakarta opgelost? Ik denk het niet.

Wat zie je uit de trein:

Allerlei hutjes staan pal boven op en naast elkaar met gekleurde plastic lappen op het dak. In de regentijd zal het binnen in  het hutje even hard regenen door de botjor  gaten (lekkages) als buiten. En dan de betjek  (modderige paden) ! Niet te geloven. De mensen blijven stralend lachen. Het is ongelooflijk. Men hengelt in de ondergelopen lagere gedeelten en plassen in de hoop iets te vangen - bij vloed binnen gezwommen vissen? Je moet toch iets te doen hebben.....

Langs de kant van de spoorbaan liggen hoge bergen afval met hoofdzakelijk plastic. Weliswaar wordt het hier en daar verzameld door “verzamelaars” .  Sommige mensen hebben tussen de “vanallesennogwat” gemaakte hutjes een stenen huis tussen geperst. Ja je bent blij dat je een behoorlijk dak boven je hoofd hebt.....Al is het botjor.

Het gedeelte van de stad die ik beschreven heb zie je niet als je met de auto over de snelweg naar de stad rijdt. En uit het vliegtuig zie je alleen groene sawahs en ......een golfvelden. Gisteren  zagen we hiervan niet veel omdat het “mendung” (bewolkt) was. 

Ons hotel Hayam Wuruk Residence

Bij aankomst bleek onze besproken kamer nog bezet te zijn.  Wat nu? Na heen en weer gepraat met de eigenaar die “ergens in de cloud” via de gsm bereikbaar was hebben we een tijdelijke kamer (met  extra discount ” ) gekregen. Gelukkig voor één nacht maar. Tidak apa apa-nema problema - We namen de kleinere kamer voor deze eerste nacht.

Het hotel , pardon residence, is eigenlijk een luxe hostel. Ze hebben het in 2016 gerenoveerd. Het ziet er beter uit .Alleen hebben ze een paar dingen bij het renoveren over het hoofd gezien. Bij voorbeeld hangt de wcrolhouder buiten arm bereik aan de overkant van de pot. De gaskookplaat moet je aanmaken met een stokje die je eerst laat branden met een te lenen gasaansteker. Wat een leven. Dus geen 5 sterren hotel maar toch charmant. Leuk toch?

Het avondeten konden we niet zelf maken  Het gastoestel  ging niet aan.

Dus hebben we ons aangekleed en zijn we "buiten" gaan eten. Op 2 minuten lopen van ons hotel staat een nieuw hotel waar je padangs kunt eten. Ik weet, dat dit padangs eten erg pedas (heet) is. Dus moeten we oppassen. Iets bestellen gaat als volgt.

Je bestelt het menu. Je krijgt dan een bakje met rijst  en een 10 tal - echtwaar - schaaltjes met allemaal padangse gerechten. Je schept je rijst op en neemt de gerechten die je eten wilt. De nog bedekte, ongebruikte schalen hoef je niet te betalen! Simpel toch.

Maar padangs eten is heet. Dus hebben we, ikke dan, gevraagd: "Tidak pedas"!  (niet heet s.v.p.). "Ach pak, sedanglah". Meneer, het is matig heet.

We bestelden gebakken vis en rendang - een vleesgerecht die Lenny een paar dagen geleden ook maakte.  Die van Lenny is veel lekkerder, malser en MINDER heet! De gevolgen heb ik 's nachts ervaren ....Nu geen details hoor.

Verder hebben we  goed geslapen met de airco op 16 graden. Buiten is het nog 25 graden.

Geslapen tot 12.30 PM. Het is dus al middag. Hoe is het ook alweer? Ik moet oefenen met AM en PM. Jet lag en race dinges spelen me parten.

Excursieplannen

De eerste excursie  naar de Oude Stad Kota wordt uitgesteld tot morgen. Vandaag wordt het de Kathedraal aan het Waterlooplein en Pasar Baroe, de  CAS mijn middelbare school, en Tiende bataljon. Dit laatste was een militaire kazerne waar mensen in 1946 en 1947 ondergebracht werden voordat ze naar Nederland konden vliegen of varen. De repatriatie. Tijdens het afwerken van de de echtscheidings procedure van mijn vader en moeder hebben mijn moeder Benno en ik hier “gelogeerd”. Het wordt dus een nostalgisch weerzien.

Het is half drie PM of AM ik weet het niet meer  Jetlag..Maar Ik hou op. In ieder geval is het middag en ik moet nog douchen.