Vliegveld Soekarno- Hatta

Jullie zijn nog niet van me af.

We zijn alweer 150 km dichter bij huis. Om precies 10 uur konden we de koffers in de gecharterde bus inladen. We hebben de hele bus voor ons beiden en de chauffeur. zo dus ver genoeg van ons vandaan om springende virusdingetjes te beletten hun doel te bereiken.  Dit geldt voor beide richtingen! Voordat we vertrokken heb ik bij de lieftallige receptioniste van het hotel een klein spuitflesje met desinfectant gebietst. Op haar bureau stond een goed gevulde fles met dat spul.

“Maaf ja, saja boleh isi botol ini? Boleh?” ( Pardon, mag ik dit kleine flesje vullen?  

“ Silahkan pak.” ( Gaat uw gang meneer.) En zij draaide de dopjes eraf en vulde het flesje. Dus hebben we genoeg voor de reis.
Van te voren nog heb ik even email gecheckt. KLM heeft iets gestuurd. Inhoud: Sorry: Deze reis moeten jullie honger lijden. Onze catering activiteiten zijn door de omstandigheden beperkt. Speciale maaltijden? Is ter niet. Versnaperingen ? Sedikit. Een beetje Ik ben benieuwd wat het wordt. Lactosevrije maaltijd ? Dit zal wel een plastic bakje fruit worden. Advies: Koop voor vertrek - onderweg kan het niet (grapje) - iets om in het vliegtuig op te eten. Dus geen gado gado of nasi goreng of cumi cumi vandaag. Maar ok. Nu nog in stappen over een paar uur.

Het was erg rustig op de weg. Gedeeltelijke blokkades maar geen totale lockdown. Ook niet in Jakarta De rit duurde precies twee uur! Van deur tot gate. Hier verliest een goedkopere treinreis van. Geen gezeul met koffers. Ik tel er drie en de wonder rugzak van Bob. Goh, wat gaat er veel in. En mijn tonkat niet vergeten. Tonkat is wandelstok van een heel bijzonder hout. Ze moeten toch kunnen zien, dat ik nog niet helemaal disabled ben. Het zitten in een rolstoel bevalt me goed.

Bij de ingang van het vliegveld kwamen we de eerste passagiers van strandvacanties tegen. Bruin verbrand. Alleen in een onderhemd of bh en korte broek. Gevlucht voor corona?  Hebben ze een  laatste stoel in een vliegtuig kunnen bemachtigen? Vandaag loopt onze 58 dagen visum af. Dus we zijn op tijd. Mensen die langer moeten blijven omdat ze nog geen ticket hebben moeten de visa verlengen. Dit kan op iedere plaats met een internationaal vliegveld of haven. Maar wat een gezeul brengt zoiets dan met zich mee. Maar niet iedere visum kan verlengd worden. Maken ze nu een uitzondering? Geven ze “Kertas masuk istimewa” ( een bijzonder visum ) uit? Maar voldoe je aan: Heb je een pasfoto bij je? Natuurlijk niet! En je kunt weer gaan ..... Maar alles kan gekocht worden.  Gelukkig zijn onze papieren in orde.

Nu zitten we nu in een koffiehoek. Cappucino en thee. Hier zien we de eerste bruinverbrande westerlingen. Velen zien er tamelijk “ goor” uit. Alleen een onderhemd aan en “ turkse broeken” of korte broeken. Backpackers....? Maar een raar gezicht is dat. Boomlange westerling met een korte broek aan en twee heel behaarde benen op sandalen. De meisjes aan de bar moesten erom giechelen. Nadat de man weg was hoor ik ze zeggen: “ Aduh kakinija roepa oelat keket ! (Zijn benen lijken op een harige rups). Niet fris. Wie weet hebben ze een hele surfival tocht achter de rug gemaakt om hier te komen. Ik denk met een “domestic” vlucht. En gaan ze hier overstappen op International departures. Dit vliegveld heeft 4 terminals. Wij zitten op 3. Kay kwam op terminal 2 aan.  

Er heerst hier op het vliegveld en ook onder weg hier naar toe een rust. Niet te geloven. Van een crisissfeer is geen sprake. Jammer voor de winkeltjes die al hun hebben en houden uitstallen maar niks verkopen. Geen klandizie van lokalen en niet lokalen. 

Mondkapjes? Bijna niemand draagt zo’n ding enze zijn  trouwens niet meer te krijgen.Een enkeling draagt  er een. Handen desinfecteren is geen probleem .  Overal  staan drukflesjes met desinfectant. Gebruikt men die dan ook? Ik ga er niet op letten. Wij doen het wel zo veel mogelijk. 

Social distance? Ja. Twee stoelen zijn gescheiden van elkaar door een derde stoel met een rood kruis op het zitgedeelte. Tafels in het koffietentje zijn gescheiden door een tafel met “reserved”  kaartje er op. Ik moet zeggen, dat er geen halve maatregelen zijn genomen.

Mensen, ik hou er mee op. Kaatje komt net terug van een speurtocht in deze immense hal. Op zoek naar nekkussens. Zij heeft er eentje. Voor mij. Lief van haar he ze kan zo’n ding  niet om haar nek hebben. 

Nogmaals mensen bedankt voor de aandacht Ook diegenen die de epistels linea recta in de cloudprullebak mieteren. Niet iedereen is geinteresseerd in ons doen en laten. Dat begrijp ik.

Tetapi Hatoer noehoen! Terima kasih!   Soeksema! in respectievelijk Soendanees, bahasa Indonesia en Balinees. En in onze eigen taal:

Da ge bedankt zeit da witte ?
Howdoe en tot na de corona quarantaine.

Groeten uit een warm en droog Jakarta van Kaatje en Ron.