7 maart 2020

Voor de zoveelste keer vieren we een verjaardag in het buitenland. We hebben er diverse gehad op onze trektochten  met de camper  en vliegreizen.  Een paar voorbeelden:

Een van de merkwaardigste is de verjaardag in Edirne ,Turkije. We stonden op een camping weer met niemand anders als gast. De camping werd beheerd door een vrouw. Haar man was op “zakenreis” in Europa. Zij sprak duits. Geleerd van haar man met een germaanse betrekking denk ik in Noord Rhein Westfalen.Ik vroeg haar of ik een paar bloemen mocht plukken uit de (verwaarloosde) tuin. Die bloemen stonden in het wild op de camping. Ik vertelde, dat ons Kaatje vandaag jarig was.  Natuurlik mocht ik bloemen plukken. Die bloemen heb ik in een afgezaagde plastic fles gedaan en aan Kaatje gegeven. Maar een uur later kwam de dame naar onze camper met een nog grotere bos bloemen. Ze zei verder dat we naar de radio moesten luisteren. Vanaf het terras schalde het Lang zal ze leven in het nederlands uit de turkse lokale radio !  Weer in Turkije:
In Anatolie hebben we op de oprit van een in aanbouw staande vacantie villa gestaan. Er was geen bloemist te vinden. Wel waren er heel mooie stokrozen naast de camper. Een kniptang deed de rest. Kaatje had haar bloemen we waren 45 jaar getrouwd. Iedere keer moet ik aan deze dag denken als ik stokrozen zie. Vooral naast een ingezakt huis of ruine. 

In Marokko haalde een restaurateur een vleessspies bij zijn compagnon en serveerde die op mijn verjaardag. Zijn spiezen waren op!  Hij had wel een mooi terras met uitzicht op zee en kamelen op het strand. Daarom bleven we ook op dit terras.

Op de terugreis van Jan en Nellie waren we in Sanur en hadden we vis. Dit willden we dit jaar herhalen. Ik ben geen viseter maar Kaatje en Lenny wel. Dus dit jaar speelde ik Lenny na!Met Kaatje vis  eten.  Maar dan moet je niet in Sanur zijn maar in Jimbaran ten zuiden van Kuta. Dit is ook de reden waarom we eerder uit Sanur terug zijn gereden naar Changgu/Pererenan.

Made onze vaste rondreischauffeur bracht ons er naar toe. we reden ook nog langs zijn woondorp waar zijn vrouw een kleine “ perusuhan” - bedrijfje heeft. Zij heeft een zaakje die eten maakt voor al diegenen die honger hebben. En dat zijn er velen in Indonesie. Haar bedrijfje heeft aan klandizie niet te klagen. Made zelf verbouwt rijst en heeft een aantal sawahs. Dit doet hij met zijn familieleden die op hun gemeenschappelijke erf wonen. Naast dit werk rijdt hij zo veel mogelijk toeristen rond. “ Tetapi kurang toeries tahun ini Mr. Ron” - Maar dit jaar jaar zijn er weinig toeristen - nog - voorseizoen voor europeanen -. De australiers blijven aan het strand hangen de bieromzet hoog houden en zijn weinig geinteresseerd in alle poera en poeri (tempels). Als we maar op een scooter kunnen rondscheuren en surfen. In ieder geval Made reed langs de mooiste landelijke routes van Sanur naar Pererenan.

Made moest eens weten wat de corona nog voor gevolgen heeft voor zijn broodwinning. 

7 maart. Visdag. De viseethemel ligt in Jimbaran. Dit is een plaats ten zuiden van Kuta. Je moet dus om er te komen van Changgu de hele drukke kustweg afrijden ( zie mijn  vorige epistel over weg drukte op de weg) Maar Made kent het klappen van de zweep, hoe en wanneer moet ik remmen en goed in de spiegels kijken. We zijn heelhuids door Kuta gereden.

Maar onze reisleidster Kaatje zal haar functie niet goed uitvoeren als er niet iets “cultureels” in het pakket zit: Bezoek aan de Pura Uluwatu - Uluwatu tempel uit ca 1100 NC . Ik bedoel NIET Na Corona. Maar de christelijke uitdrukking.

Als je in Bali geweest bent moet je tenminste de tempel Tanah Lot (tempel in het water, dus op een eiland) zien. Maar er is ook een tempel op het land: De tempel in Uluwatu. Dus de vischotelschranserij werd gecombineerd met ....een bergwandeling.  Diegenen die me kennen weten, dat ik al moe wordt bij het horen van het woord “wandelen”. ( Behalve als het koud is en de hondjes naar buiten moeten. Dan laten zij mij uit.) Maar goed. Ik heb me ingelezen over de tempel. Mijn conclusie was: Dit wordt veel trappen lopen. Nu hebben ze hier de bouwtechnische gewoonte om de treehoogte heel groot te maken en niet gelijk. Voor mij is dat een echte opgave. Ik puf er nog van en mijn knieen voel ik weer bij de  gedachte ls ik die klim moest maken.. Voor die gelegenheid heb ik een “tonkat”  -wandelstok- met uitgesneden kikkerkop gekocht. Dus de wandelliefhebbers kunnen hun gang gaan. Kaatje natuurlijk. Made ging mee om tekst en uitleg te geven en .... haar bij  te staan als ze wordt aangevallen door apen. Die zijn aapbrutaal en dol op alles wat blinkt zoals zonnebrillen op je hoofd. Sexy vooral van een goed merk. Kaatje heeft een Ray Ban bril en ze heeft de bril  nog. Er is dus geen aapaanval op haar gepleegd! Toen we op de parkeerplaats stonden zag ik al dat ik beter op mijn dooie gemak mijn jonge klapper water moet gaan drinken dan aan het trappen gezeul mee te doen. De tempel staat op een heel hoge klif. Ruim 80 meter boven de zee.

Maar alle hulde voor ons Kaat die haar sjaal boven  op de klif nog heeft kunnen redden . Het waaide er hard. Dag sjaal. Niet door een aap gejat maar bijna door de wind.

Tijdens het wachten werd een duitse jongeman, die naast me zat, slachtoffer van een Blitzangriff van een aap. Zijn bril werd van zijn neus gerukt. Hij moest zijn vacantie met een monocle of als cycloop  vervolgen. Noch drei Wochen, sagte er.Jawohl. Was eine Frechheit. Regelmatig werd hiervoor via de luidsprekers gewaarschuwd. Leider kein Deutsch. Ik verstond Bahasa en balinees engels. Dus mijn fototas hield ik onder controle en mijn wandelstok kan ik als knuppel gebruiken. Gelukkig was dit niet nodig. Hoewel een aap zat heel dicht bij me. Misschien lijken we op elkaar. Ik trok grimassen naar hem net als hij. Terwijl verkoopsters hem bedreigden en met stokken slaan en zo om de apen te verjagen.

Visschotel. Om het thuisgevoel en vacantiegevoel a la Lenny op te roepen: Garnalen, kreeft en krab op het vuur en aanvallen. Dit gebeurde in Jimbaran. In een strandvisrestaurant. Je kon binnen zitten of buiten op het strand. Helaas  dreigde het te regenen. Er is dus geen avondrood op het strand tijdens het eten. Donkere wolken verschenen aan de hemel. Een bruidspaar wilde wel een strandfeest geven. maar hun kleding liet het niet toe. Wie doet dat dan ook? In de regentijd iets zo organiseren. Het is geen “spring break”. Ondanks de Hawaian hemd van de bruidegom op .....Bali. Het waren Aussies trouwens. Dit maakte ik op uit de vele “jeah en meath”  (yes ? mate?) in zijn toespraak.

De visschotel was lekker. Kaatje heeft genoten. Made ook. Hij was er ook bij. Trouwens altijd als we ergens gaan eten. Bij Japanse toeristen wordt je nooit uitgenodigd om te makan makan.

Dreamland. Mensen wat is dit een dream a la Trump. Tussen Kuta en Uluwatu ligt een strand die heel populair was en nog is bij surfers. Nu daar heeft een zoon van een vroegere president van Indonesie een jaar of twintig geleden gebruik gemaakt. Hij heeft het hele strand “ opgekocht” voor een appel en een ei. Behalve het strand heeft hij de strook grond tussen de zee - van ca drie of vier km breed -  “onteigend”. Alle dorpen en bewoners werden weggevaagd. Men moet weten, dat ieder huis in Bali een eigen tempel heeft. Ieder dorp heeft een dorpstempel. Alles ging tegen de vlakte. Er werd een super de lux hotel complex met golfbanen en eigen toegang tot het surfstrand gebouwd. Van dat project is bijna niets te recht gekomen. Hele lege onafgemaakte hotelkarkassen staan er. Een enkel hotel is open en er zijn ook zo waar nog gasten. Die waren ook nog aan het golven met hun golfoutfit - misschien gekoeld  - aan. Het ziet er stom uit: rode lange broeken in de tropen!. Maar de parken en wandelpaden zien er onberispelijk uit. Alleen: Het leeft niet. En dat met Kuta als buur. Ik vraag me af waar alle mensen naar toe zijn gegaan die dit stuk grond moesten verlaten? Transmigratie naar Borneo? Kan zijn. Op deze vraag kreeg ik geen duidelijk antwoord van onze chauffeur. Ik weet wel dat de vervolgingen van communistische verdachten na de  september 1965 affaire (voorval die de val van president Soekarno heeft ingeleid)  in Bali heel heel veel slachtoffers heeft gemaakt. Ik geloof, dat het daarom onze chauffeur geen duidelijk antwoord gaf. 

De angst zit er nog in. Maar ik heb een heel aparte verjaardag gevierd.  Klapperwater gedronken met een  aap als tafelgenoot. En beloofd is beloofd: “Kitty. op mijn verjaardag eten we vis!”

En zo is het gebeurd. Tot slot: In het stikkedonker reden we terug naar Pererenan. Maar het regende niet  meer.