Changgu - Perrenan - Resort Kubudiuma

Changgu is meer de naam van een langgerekte streek  met heel veel lintbebouwing. Het ligt eigenlijk in een voormalig rijstvelden gebied. Maar toeristen paradijs Kuta breidde uit en toen ontstond Seminyak en andere “lustoorden” ten noorden van Kuta. En de rijstvelden verdwijnen stap voor stap. Hier en daar vind je een nog “wachtende sawah” op een projectontwikkelaar of investeerder. Naar het zuiden van Kuta vond ook iets dergelijks plaats. Maar dat vertel ik later wel.

Canggu is ligt dus ten noorden van het bekende Kuta - hier ligt ook het internationale vliegveld - op een afstand van ongeveer 30 a 40 km. Om deze afstand te overbruggen heb je ongeveer een dik uur nodig. Met de auto. Met een scooter gaat het sneller. Je wringt je dan door het drukke verkeer , haalt links en rechts of via het trottoir anderen in en zorgt, dat je in pole position bij de volgende barriere staat. Als er een gaatje is om over te steken - ook al is er tegenkomend verkeer - dan moet je gewoon vol gas geven. Die anderen rijden toch langzaam. Ik kan best in dat verkeersgat duiken. En weg ben je. Zo ongeveer is het verkeersbeeld op de smalle “hoofdstraat” ( deze hoofdstraat is  iets breder dan de weg Nuenen naar Geldrop) van Changgu naar Kuta. Het loopt parallel aan het strand op een afstand van ongeveer 5 km van zee. Je passeert dan de uitbundig bezongen paradijselijke vacantieoord Semenyak en nog meer lokplaatsen. Deze staan om een heel brede baai  die zich uitstrekt langs de westkant van zuidwest Bali. Vanaf Changgu kun je Kuta in de verte zien en de vliegtuigen zien landen op het vliegveld.  

Vanaf de hoofdstraat leiden zijstraten naar de kust. Bijna aan de zee - circa 15 minuten lopen ligt een plaatsje met een voor mij nog moeilijk uit te spreken naam Pererenan ( eerst fout getypt). En hier ligt het resort (weer “gekke naam” ) Kubudiuma.

Kubudiuma. Dit resort gebruiken we om op adem te komen van onze rondreis.  Dit resort is een jaar of twintig jong. En ligt op een voormalig......terrasvormig rijstveld of sawah. Het ligt dus op een licht glooiend terrein. En bestaat uit een tiental houten huisjes. Vrijstaand en geschakelde bouw. Wij hadden een vrijstaande kamer/huis. 

Trouwens. In Resort Kubudiuma hebben we bij aankomst op Bali ook geboekt voordat we met onze rondreis begonnen. Na ons verblijf in Sanur zijn we hier naar toe terug gegaan. We boekten dezelfde kamer. Ja, we kenden het gekraak van het bamboebed en wisten hoe de klamboe opzij gerold moest worden. En dat de airco niet genoeg koelcapaciteit heeft. En het halfopen badgedeelte heeft een goede straaldouche. Gelukkig is het “zitgedeelte” overdekt. Dit is voordelig als het regent. Dus je kunt droog zittend je natje en droge doen...De wc rol staat ook gelukkig droog. Maar de wastafel is niet overdekt - als het regent moet je met een paraplu boven je hoofd tandenpoetsen. De douche staat op een open plek. Lekker fris. Minder lekker is, dat de vloer van het woongedeelte lager is dan de vloer van het badgedeelte. Als het regent kun je op bed zittend jouw voeten spoelen. Je moet dan wel oppassen. De tegels zijn spiegel glad! Maar.... als je de kamer uitstapt kun je direct in een zwembad plonsen. Afmetingen ca. 10 x 4 meter. Maar we vonden het moeilijk om eruit te klauteren met onze oude botten. Dus hier hebben we niet geplonst. Maar er in een tweede bad!  Die staat ook nog in de ochtend en middag zon. Je moet wel 3 minuten lopen om er te komen. Dit bad ligt naast de open ruimte waar je kunt ontbijten. Een soort centrumpje voor gasten. Maar de meeste gasten trokken zich overdag terug in “ik weet niet waar bestemmingen.”. Velen huren een scooter en rijden er zonder scooterrijbewijs mee weg. Sommigen doen dit zonder dat ze ooit op een scooter hebben gezeten! Wat een gestuntel hebben we gezien. Hier rijden ze links! O ja, dat is waar ook beseft men dan. De verhuurder rent een “huurdercandidaat” bij de “rijinstructie” achterna om brokken te voorkomen. Wat dan meestal ook lukte. De candidaat trok zijn/ haar scooterplan in. Het leek me ook wel leuk om op deze viertakten echt te brembrembremen. Maar ik heb het niet gedaan. In die paar weken hebben we een paar lichamelijke gewonden op krukken zien lopen die nog de Gillitrip voor de boeg hebben. Snorkelen met je been in gips.... Dan heb je geen lood nodig in jouw duikriem. In gedachten zie ik dat gezeul en geplons in het water voor me.

Doelgroep: Kitty en ik behoren bij de  ouderen groep. De meeste bewoners zijn 20-30 plussers die met rugzak en of rolkoffer Bali “doen”. De meesten hebben geen benul van waar ze zijn. Het is warm en goedkoop dat telt. Balinezen hebben een eigen taal en cultuur. Galoengan en Koeningan zeggen hun niets. De straat versiering?  Daar kijkt men van op. Een tiental slavische taal sprekende gasten proberen een snel cursus joga te volgen. En krijgen iedere morgen een jogasessie van een man in een witte pyama en witte hoofddoek in een open ruimte naast onze kamer. Ik denk, dat dit deel uitmaakt van een een studieprogramma in hun thuisland.

Priverestaurant. Kubudiuma heeft behalve ontbijt geen restaurant fasciliteiten. We moeten dus ergens naar toe om te eten. We hebben een tweetal restaurants gevonden binnen loopafstand. Het menu  is niet indonesisch . Je kunt er pizzas krijgen en steaks en friet. Maar niets balinees! Onze Explorer Kaatje heeft vlak naast het resort een winkeltje ontdekt gedreven door Chris, geboren in NZ en getogen in Queensland Australie en op Bali beland. Hij en Ayu zijn vrouw hebben een winkel The Shop en hebben een heel eenvoudig eetmenu en ze verkopen zelfgemaakt ijs met veel vruchten. Vier gerechten of iets meer. Heel goed betaalbaar. Een factor drie goedkoper dan elders en veel lekkerder.  Dit werd dus ons stamrestaurant. Na het “ omong omong” - kletsen met Ayu de balinese vrouw kwam het idee naar boven: (Tjampoer adoek bahasa indonesia - mengmoestaaltje dat begrijpelijk is voor ons Kaatje) : Apa bisa masak makanan indonesia? “ Kunt u ook echte indonesisch eten koken? “  Of course bisa - Natuurlijk kan ik dat. Sir mau makan apa - Wat wilt u eten?  Om kort te gaan. Een dag van te voren zeggen we wat we willen eten en dan gaat ze naar de markt om de ingredienten te halen. Wat aten we? Gebakken garnalen, nasi rames, tahoe temoe, sateh, gebakken kleine sardientjes en nog veel meer. Ondertussen probeerde Chris - verantwoordelijk voor de soufenierwinkel en ijssalon - me aan het Bintang bier te krijgen. Maar serveert mijn eigen bier: Ijskoud water uit de fles. We zullen ze missen als we weggaan. En dat gaat binnenkort gebeuren. Terug naar Java en onze hoofdactiviteit uitvoeren: Beri hormat kepada Oma Cets. Het graf van Oma Cets bezoeken. 

Maar eerst moet een andere belofte ingelost worden: Seafoodschotel met Kaatje op mijn verjaardag eten. Met de hand ......... He, bah!
Dat vertel ik een andere keer.