Sanur

We hebben Amed verlaten en rijden weer met Made verder naar ons volgende resort. Dit is Bumi Ayu Bungalows in Sanur. Dit resort ligt aan de oostkant van Bali. Ver weg van het drukke Kuta en Semyniak. We kennen dit resort van vroegere reizen en stopovers. Het  ligt niet direct aan zee maar het strand is lopend bereikbaar. Maar we zijn toch geen strandmensen en zullen het strand niet missen. Wel is er een goed zwembad met bruisbad.

De rit hier naar toe heeft Made zo uitgekiend dat we zo weinig mogelijk last hebben van vrachtautoverkeer. Daarentegen reden we langs en door heel kleine balinese dorpen. zoveral zag je nog de versieringen van Galungan en de voorbereidingen voor het slotfeest Koeningan. Op deze dag wordt dan stil gestaan bij het feit  dat de goede geesten weer hun aardse verblijf na het neerslaan van de kwade geesten verlaten hebben. Al met al heeft het feest tien dagen geduurd. Ondertussen maken de balinezen zich weer op voor de Njepi dag. Dat is de dag van de stilte. Letterlijk. Er mag geen geluid gemaakt worden op de dag. Geen wegverkeer. Geen vliegverkeer! Er mogen geen vliegtuigen landen of opstijgen. ‘s Avonds mag er geen licht aangestoken worden. Er wordt ook niet gekookt. Wat een Bali is dit toch. Het godenland met de bijbehorende feesten. Opvallend is, dat iedereen zich aan deze gebruiken houdt. Respect voor elkaar hebben  is een levensmotto die in de levenscultuur verweven is.

Bumi Ayu Bungalows is een resort met voornamelijk aan elkaar geschakelde huisjes.  Er is weliswaar ook tweeverdiepingen bouw. Hier worden de meer jeugdigen gebivakkeerd. Je moet een trap oplopen namelijk.

De nationaliteiten . We horen hier hoofdzakelijk engels spreken. Dus veel Australiers en Britten, Schotten. Een gezin met dochter van een jaar of 15 die niet voorwintersport hun Heimat heeft verlaten. Maar een “Guten Morgen” van mij wordt niet begrepen of ze zijn verbaasd dat een local dat zegt. Ik kreeg geen antwoord tenminste. Ik waande me een paar seconden in Europa....”Sudah laat maar”.

De leeftijdsgroep. Overwegend pensionados. Hoe aantrekkelijk dit resort ook is. Het lijkt op een tehuis voor valide ouderen met niet te ernstige gebreken met zwembad. Ik heb me nog nooit zo jong en slank gevoeld als hier. Ons Kaatje is superslank vergeleken bij de zwemmers die ondanks hun niet gering eigen drijfvermogen nog schuimplastic drijvers nodig hebben om in het bad rond te stappestappen. Gelukkig is het bad nergens dieper dan 1 meter. Voor de durfallen is een heel klein stukje 1.80 meter diep. Iedereen kijkt er dan bewonderend naar diegene die daar durft te poedelen. Wij vermaken ons zelf met een zitsessie in het bruisbad. Deze staat ten minste ook na 3 uur in de schaduw. Beter voor Kaatje. Ander reïncarneert ze in een “oedang atau kepiting” ( garnaal of kreeft). Nu niet meer hoor. Maar in het begin moest ze toch wel oppassen. En dat houden we vol. Tot nu toe.

TV . Op de kamer hebben we een flatscreen! Met BVN. Mensen, na het verademende  tv loze tijdperk in de vorige hotels werden wij weer geschokt door de rateljanus van Heemskerk met dat menneke met de piepstem die slimme vragen moet stellen. Het Indonesisch nieuws kan ik amper volgen. Omdat ze alleen staccato praten. Net als v.H.  Af en toe versta ik en begrijp ik het “sedikit” (een beetje). Alleen de beelden zegt ons iets. Coronapakken, Idem opvang op (oud VOC) eiland Onrust  . Toepasselijke naam. Dit eiland ligt in de baai van Jakarta dicht  bij Sepa. Hier waren we in. 1999 met Bob en Casper. Maar geen nieuws over “Het verdronken land van Jakarta” . Dit zagen we op het 08.00 journaal via BVN. Begrijpen jullie, dat Alex en  Maxi deze stad niet aandoen. Ik denk dat ze op Cililitan ( de vliegbasis van oom Ot Noordraven, ) nu Kemajoran aircommodore van de Ind. luchtmacht) landen. Vandaar gaan ze denk ik met een wentelwiek naar het paleis in Bogor. Daar moeten ze eerst handen wassen en dan mogen ze pak Jokowi een hand geven. Dit staat in de lokale krant Dus geen op straat  zwemmende kinderen in hun blootje voor moeder Maxima. Daar gaat weer een microcrediet project. Bosch en Ballast Nedam ruiken hun kansen! Dus aanvallen! Zij gaan toch mee?

Eten. Is altijd goed. We hebben hier een goed en goedkoop restaurant gevonden. 5 minuten lopen van deur tot stoel. Nasi tjampoer en pepesan voor een prikje. Kost minder dan benzine die nodig is om naar Sang Ly - de toko - te rijden. Behalve Len en Wout met hun Tesla. Maar parkeergeld ....

Morgen gaan we weer terug  naar Canggu met Made.  maar we doen zijn dorp aan in Ubud en maken kennis met zijn padi (rijst) bezigheden en ook met zijn istri - vrouw.Hij zal ruim op tijd zijn.Made kennende. Of we dat ook zijn?  Om 10 uur “berankat” letterlijk: kont optillen, dus vertrekken. Meestal ztten we tegen die tijd aan onze ontbijttafel en krijg ik :

 teh,geroosterd brood, jam, boter,honig,twee gebakken koeieogen “ mata sapi bolak balik” ( hardgebakken spiegelei), drie schijven annanas, fruitsap en van Wahyang een bonus plak papaja. kaatje heeft:

oploskoffie met melk, toast hard, scrambled egg, papajafruit, echte vruchtesap

Als we dit morgenochtend ophebben kunnen we gaan. De koffers zijn gepakt. Nu nog even “poolgenieten” met icetea en icecoffee binnen handbereik. Van icecoffee krijgt ons Kaatje nog meer dorst ......Bintang bestellen, Kitty? Ze schudt haar hoofd. Dus “Tidak mau” Ik wil niet.