Pangandaran - Cilacap - Jogja

De eerste dag dat we in Pangandaran waren hebben we via een “tourist agent” alvast transport geregeld om naar Jogja te gaan. Met deze toerman  hebben we de Green Canyon trip gedaan. Ik moet zeggen dat hij een heel goede contactpersoon is en .... betrouwbaar. De avond voor ons vertrek kwam hij ons in het hotel nog opzoeken om afscheid te nemen. Hij vertelde, dat hij niet zelf ons naar Jogja zal rijden maar iemand anders. Netjes niet waar? Bij ons vertrek de volgende ochtend was hij er ook. 

Voor de 1995 Schone strevers: Hij is opgegroeid met Ojo en Tojo . Deze gidsen zijn in de loop van de jaren  in “zaken” gegaan. Tojo is overleden wist hij te vertellen. Later werd het bevestigd door de chauffeur die ons naar Jogja reed. Volgens hem is Ojo in Groningen in zaken gegaan en heeft hij hier een restaurant geopend . In Pangandaran bedoel ik. 

De trip naar Jogja hebben we niet helemaaz van Indonesiel over de weg gedaan. Onze Kitty - reisleider/assistent -  heeft de planning gewijzigd. We gaan in Cilacap nog een oud fort bezoeken. Een gedeelte leggen we per boot af. Deze boot vaart  langs het eiland  Noesa Kembangan - het Alcatraz van Indonesie. Het strafgevangenis eiland. Komt die naam jullie bekend voor uit een aantal kranteberichten waarbij ook een of meerdere nederlanders en australiers betrokken zijn? Dit is de gevangenis waar  narcotica smokkelaars en anderen gevangen gehouden worden en .....geexecuteerd worden. Ze zijn niet flauw met het bestraffen van drugs criminelen. Ondanks diverse gratieverzoeken aan de president is de nederlander  gexecuteerd. Zijn familie en die van een australier stonden buiten te wachtengevangenis  eiland. Luguber.

De tocht door de delta en over de rivier duurde maar liefst 150 minuten. En wat voor minuten. Het lag niet aan het water maar aan de “ klepperaar “ van een motor die de lange staart propeller aandreef. Dat ding ging zo te keer dat mijn oren nu nog trillen. Overdrijving. Maar waar. We moesten zigzaggend over de riviermonding varen - want in deze delta komen vele rivieren uit. Overal liggen netten van vissers in het water die gebruik maken van het getij waterverloop. De vissen raken vanzelf in de uitgezette netten. Het is leuk om te zien, dat in dit lagunegebied toch nog dorpen zijn. Deze worden bewoond door vissers. Een dorp heet dan ook Kampung Laut , Zee Dorp. Leuk he.

Aangekomen in Cilacap, was het een gymoefening om op de kade te klimmen. De boten liggen boord aan boord. Dus het is een hordenklim over de boten. Gelukkig hebben we onze koffers  in de auto gelaten. De auto heeft de landroute gevolgd. Alle drie hebben we de klim hordenloop genomen. En stonden we op de kade. Zonder tussen de wal en het bootje in het vuile water te belanden. Op de kade is een vismarkt. Bevrouwd door de pensionado vissersvrouwen. Mooie grote verse vis en garnalenngng bieden ze zwijgend te koop aan. Maar we gaan verder op zoek naar een lunchplek. Maar eerst werd er een bezoek gebracht aan een fort Benteng Pendem

Paniek! Na  de lunch merkten we dat we dat we de ipad  in het restaurant vergaten. Na het eten hebben we hem op tafel laten liggen. Het was nogal duister op onze eetplek. Toen we weg liepen keek ik nog om om te kijken of we niets hebben laten liggen. Nee niets te zien. Maar dat ding lag er wel  Omdat het zelf grijs is viel hij niet op. De vermissing ontdekten we gelukkig een tiental minuten later. We reden al. Kaatje zocht naar het adres van ons hotel en grabbelde in haar tas. Geen Ipad! Dus zijn we snel teruggereden. Het lag er nog! En wij zijn opgelucht.

De rit naar Jogja reden we op de meest zuidelijke weg. Deze weg kende ik niet. Het loopt vlak aan zee. Eerst moest wel een heuvelrug beklommen worden. De weg was smal en steil. Op sommige stukken moest de wagen in zijn 1 de haarspelden nemen. Maar het laatste stuk - je rijdt dan in een “ rhone delta achtig gebied”  was een zaligheid voor de chauffeur. Loeroes teroes!  Steeds rechtdoor!  En waarempel. Het was een kaarsrechte weg die  direct naar Jogja Zuid ging. 

Het was al donker toen we ons hotel bereikten. We zijn bijna 14 uur onder weg geweest. Na enig gezoek via de gsm door de chauffeur vonden we hotel Diana. Het is een keurig hotel waar Kay natuurlijk weer de mooiste kamer kreeg. Superieur. Wij moesten het met minder doen. Morgen een dag rust en de dag daarop op cultuurexcursie..

Het hotel ligt toch strategisch ten opzichte de bezienswaardigheden. Alleen de Boroboedoer en Prambanan liggen veel verder van de stad dan ik dacht. Ongeveer 40 km van ons vandaan. De kraton - het paleis van de sultan - staat om de hoek.

Vanmorgen hebben we de Boroboedoer bij zonsopgang bekeken. Hiervoor moesten we om 04.00 vertrekken! Echt !

We hebben besloten om de zonsopgang vanaf een heuveltop te bekijken. Het is een uur rijden er naar toe. En het regende. Dus verwachten we niet veel van de zonsopgang.. Maar de tempel in de mist heeft ook zijn bekoring. Voor mij is het een rampje. In het donker de heuvel oplopen, glibberig en oneffen stenen. Maar ik heb het gehaald. De Borroboedoer in de nevel heb ik in de verte gezien. wat ik niet gezien heb is de tempel van dichtbij. Dat geklim en gelon= het paleis van de sultan -oop laat ik aan de twee K’tjes over. Gelukkig regent het niet en is het niet zo warm. Ik heb mijn toevlucht gevonden bij de uitgang van de tempe. Samen met een Security Officer die niets anders te doen heeft behalve de ganse tijd op zijn mobiel te turen en af en toe langslopende kennissen in het javaans “houdoe” te zeggen. Wat ik naar jullie ook  wil doen: Sampai lain kali : Tot de volgende keer!