Einde van Lovinarust vacantie

In mijn vorig kletsproduct heb ik geprobeerd  de Galoengan ceremonie te beschrijven. dat is dus het feest waarbij “krachten” naar de leefwereld neerdalen om “kwade geesten “ - adharma- te verslaan. En alle hindoe balinezen zijn blij. Vele offergaven worden aan deze “krachten” aangeboden. Sommige worden heel hoog aangereikt. Met heel lange versierde bamboestaken  die voor bijna ieder huis staan. Aan het uiteinde van zo’n staak wordt een mandje vastgebonden met de offer erin gelegd. 

Jammer, dat de laatste twee dagen een beetje verstierd werden door krijsende kinderen. Maar voor de rest hebben we een heel ontspannende tijd in Lovina gehad. Bovendien : We hebben het “Bayou Kartika” probleem opgelost......

Bayou Kartika is de naam  van een bungalow complex waar we al diverse keren hebben verbleven. Het ligt prachtig pal aan zee. Dichtbij een vissersdorp waar ik de pasgevangen vis zo uit de prauw kocht. Het werd dan door de resort kokkin hard gebakken. En dan is het smullen. Andere gasten aten dan de menugerechten en keken verbaasd naar wat ik op mijn bord heb liggen. Ook weer een gevolg van het smoesen met de stafleden. Maar dit resort is niet meer actief in de hotelmarkt. Bij navraag bleek, dat ook Bayou Kartika niet meer operationeel is.  “ Soedah bebeparapa tahoen toean. Tidak ada orang jang mau sewa.” ( Dat is al een aantal jaren zo, meneer. Er is niemand die het wil huren.) Dat is dus na 2009 . We waren denk ik de laatste gasten .......Kennen jullie de film “ De duivel was de laatste gast”.

Nu de duivels waren Kay, Sem, Bram en Daan. De laatst genoemden logeerden in een hotel ernaast. Hotel Ramboetan.

Dus met dierbare herinneringen verlieten we Lovina op 20 Februari. En met een beetje weemoed ook.

Quo vadis? (Ik lijk Baudet wel ....) Naar Amed. Mede op aanbevelingen van een aantal mensen die het leven ook onder water hebben bekeken in Bali, diving and snorckeling noemen ze dat hier. Amed ligt op ca. meer dan 100 km ten Oosten van Lovina. Onze vaste chauffeur Made kwam ons ophalen en reed ons er naar toe via de kustweg. Links de zee en rechts huisjes. Toen hij kwam zat er nog iemand in de auto. Dit was zijn dochter Diah. In. verband met Galoengan hoeft ze niet ( parttime) te werken en niet naar school. Ze studeert Tourisme op de universiteit in Den Pasar. Zij zit in het tweede jaar. Dus nog twee semesters iedere dag 2 uur op de scooter van Ubud naar Den Pasar. Maar hier hebben ze geen winter . Wel natte moeson. Jakarta ligt weer onder water......Lex moet zijn duikbril maar meenemen en maxima haar bikini. Dat zal mooie plaatjes opleveren. Bussines voor de dijkenbouwers! Er gaan volgende maand heel veel mee heb ik gelezen. Zou vliegmaatschappij Garoeda daarom zijn directe vlucht naar Jakarta de omweg naar Medan hebben gewijzigd? Bob en Manou weten er alles van ......Het tijdstip van dit bezoek vind ik strategisch gekozen:

Nederland heeft nooit erkend dat 17 augustus 1945 DE ONAFHANKELIJKSDAG van indonesie is. Maar 27 december 1949.  Wat heeft Rutte lachend gezegd? “ Jongens, als we in maart gaan dan is dat precies het midden. 75 jaar MERDEKA en 75 jaar Bevrijding van Nederland vieren  we fijn samen. Zonder “!excuses “aan te bieden .......de uitvoerders zijn toch al bijna allen dood. 

Maar ik dwaal af. Naar Amed rijden passeer je Singaraja aan de noordkust van Bali.Ons Kaatje de historica wil deze staat graag zien. Dit was een belangrijke VOC handelsplaats op de specrijenroute van Batavia (Jakarta) naar Molukken. Dus De Leeuwenkoning ( Singa = Leeuw en raja= koning) moet bezichtigd worden. Een decepcie is het. We hadden een voorstelling van Jakarta (Kota en Fatahillah) , Makassar op Celebes met zijn Fort Rotterdam) in onz hoofd. Singaraja had niks te bieden. Geen pakhuizen en dergelijke. Wel een kermisterrein met huur( kindertrapauto’s). En fietsjes met platte banden ... hobbelt lekker op de stenenplaveisel.

Als we langs de dorpen reden zagen we de puinzooi die achtergebleven is van de offermandjes met inmiddels verdroogde bloemen. De hoge bamboe staken met hun versieringen stonden er ook verlept bij. Maar dat wordt wel opgeruimd zegt de chauffeur. Door wie? Door de dorpsgemeenschap! “Gottong Rojong” ( Samenwerken) is hier het intrinsieke devies. Iedereen doet wat. Niemand uitgezonderd. Mooi sociaal gedragspatroon. Dus hier geldt niet: Ach Cure ruimt het op. Nee, we doen het zelf. Maar toen we er langs reden zag het er toch wel verlept uit.Niet zo erg als de binnenstad na de carnavalsoptocht. Na zo’n optocht heb ik nog nooit iemand een sapoe (bezem) ter hand zien nemen. 

De rit duurde ca 4 uur - 100 km inclusief stoptijd, en veel langzaam verkeer , Galoengan!. Hotel Jukung Bali in Amed werd bereikt. Voordat de zonneschakelaar om half zeven om gaat. Dan zitten we in het donker een resort te verkennen. En daarvoor is mijn zaklantaarn te klein. Wat we ook gaan missen dachten we: De huis tokeh  - gekko - die tussen de hanebalken van ons hutje in Lovina niet meer dan zeskeer tokeh, tokeh, tokeh roept. Als hij dit zeven keer doet dan brengt het je geluk. Maar dat hebben we al jaren zegt ons Kaatje. De rasoptimist .....

De volgende keer vertel ik meer over Jukung Bali in Amed.