We vertrekken bijna

Beste mensen.

Voor het eerst in de grote Tesla

26 januari 2020. Vanavond om 21.00 vertrekt de blauwe KLM 777 met Asia erop geschilderd . En om 16.00 kwam Lenny met bijrijdster Wanda voorzoemen. Met de grote Tesla.

Al kwetterend en kwebbelend door Wanda vooral en Lenny luisterend naar de radio (PSV speelt) reden we weg van huis. Geruisloos in de  Tesla xyz , ja die met de hoge rug en vleugeltjes, naar Schiphol. Is het nu de x, de y of de z. Ik denk de X. Alleen het geruis van de banden hoor je. Geen rijgeruis. Prima auto Wouter. Bedankt voor het laten rijden door ons Len. Ik zat stilletjes achterin met de handen over elkaar. Bang om ergens aan te komen of om een knop te touchen. Stel je voor, dat de vleugels open gaan en de schietstoel geactiveerd  wordt. Te vroeg vertrekken is niet leuk. Lenny reed met beide handen aan het stuur de nieuwe grote auto. Ik verdenk haar ervan om af en toe te autopiloten. De wagen paste zijn snelheid griezelig nauwkeurig aan die van de voorligger aan. Ja, inderdaad . We hadden voorliggers. Het was  dus niet continu “linksrennen”. Dat doen de “sterren” en de “ringetjes” ( made in Germany) wel. Ook de snelheid werd keurig aangehouden. Mede door de “on board radar” Vooral met de trajectcontrole op het laatste stuk. Verdwalen konden we niet door het “A3 min” navigatiescherm. Precies om 17.30  kwamen we aan. Lenny wurmde het grote ding keurig tussen auto’s in. Het regelen van de koffertrolley en locaal lichte handicap rolvervoer ging prima. Dus was er genoeg tijd om een plekje te veroveren in La Place voor de grote frietstengels met schil. Anderen aten verstandig rauwkost en zo. Ikke niet.

Dag Wanda en Lenny tijdstip brak aan en ik moet in de rolstoel stappen. Je voelt je dan oud maar prettiger als je de lange rijen bij de security ziet. We rolden  - Kitty hobbelde mee - langs alle wachtende reizigers zonder vliegangst. Ik heb wel het gevoel dat ze dachten: “Wat zal die hebben? Zou het leuk zijn om zo op vacantie te gaan?”.

De vlucht

We vlogen met zo’n Boeing waar ik weet niet hoeveel mensen in kunnen. Groot genoeg om niet gemist te worden voor beginnende rakkettisten als we in de buurt van Iran vliegen dacht ik. Lugubere gedachte. Maar goed. Als ""gehandicapte” mochten we als eerste aan boord. We zoeken rij 53 G e 53H op. Semi naast elkaar. Er ligt een gang tussen onze twee stoelen. Prima plekken, dicht bij de restroom om te plassen en zo. Je hoeft dan geen mensen om permissie te vragen als je nodig moet. En ik moet vaak dat weet de huisarts en ingewijden. Gelukkig viel dit euvel mee deze reis. Tactische tijdstip uitkiezen is de kunst. Als iedereen slaapt dan heb je tijd genoeg om te gaan. 
Mijn linkerbuurman was een Pool. We hebben leuk met elkaar  gesproken. Hij is kapitein van een offshoreschip dat ergens tussen Timor en Australie in zee licht. Hij moet nog doorvliegen naar Dili op Timor en van daar met een helicopter nog een paarhonderd kilometer naar de ligplaats. Hij wordt dan eruit gehengeld  aan een takeltouw. Leuk idee. Dit herhaalt zich om de 8 weken. Acht weken aan boord en dan 8 weken verlof in Polen. maar  Als ik dat zou moeten doen zal ik niet veel werktijd hebben. Na iedere vlucht moet ik mijn jetlag te boven komen. 

Tussenstop in Singapore.

Op ons schema staat dat we ongeveer 1uur in de Leeuwenstad  stoppen. We moesten alle handbaggage meenemen het vliegtuig  uit. Gebruikelijk staat bij de slurf de rolstoel plus begeleider maar deze keer was hij er niet. Hij stond bij de verkeerde uitstapslurf. Om geen file te veroorzaken voor de andere passagiers gingen we lopen. Ikke ook. Mensen wat is zo’n slurfgangpad stijl! Mijn astma begon op te spelen en mijn ventolin was niet binnen handbereik in mijn rugzak . Even een Uittijd. Gelukkig kwam de stoel bergaf aangerold met een remmer erachter aan. En ik kon weer naar boven rollen.  Mensen voor het eerst rijdend naar de wc!

Aankomst in Bali

De vlucht van Singapore naar Bali duurde maar twee uur en een paar minuten. Outboarden ging prima. We werden opgewacht door een knappe freelancer stoelduwer. De jongedame verontschuldigde zich bij het kennis maken.Ze sprak met een mondkap op. Ze zei: “ Itu tidak halus - Dat is niet netjes”. Halus (haloes = netjes, fijn) .  Wecome in Indonesia!

Made

De supir die ons naar ons eerste hotel bracht ontmoetten we snel door de uitgestoken bordjes met “ Mr.Ron,  Mrs Kitty” erop. Op ons bord stond “Made.” In chocoladeletters. Made en wij hebben elkaar dan ook snel gevonden

De rit naar het hotel. duurde ca 1 uur en dertig minuten. Op verschillende plaatsen hebben we geld uit de ATM proberen te trekken. Niet gelukt. Welke kaart we ook gebruikten. alleen locale kaarten werden verwerkt. Zonder geld kwamen we in het hotel aan. Dus Made moet nog geld krijgen. Maar hoe betalen we het hotel??? Dat zien we morgen wel.