Laatste week in Lovina Galoengan

Dit wordt de laatste week in Lovina. We zijn nog steeds de enige gasten.  Dus hebben we het hotel bijna voor ons alleen. Er zijn wel een paar passanten gekomen. Deze blijven maar een nacht en gaande volgende dag weer verder.

Je kunt merken, dat de mensen zich opmaken voor het Galoengan feest. Bijna ieder huis, hotel, winkel is versierd met gele en witte doeken. De kleuren van de goede geesten in het balinese geloof. Woensdag 19 februari dan is het grote Galoengan feest. Dan worden er thuis varkens en of kippen geslacht en worden er allerlei gerechten gemaakt om een groot familiefeest te houden. Een prominente plaats neemt dan de huistempel in. Hier wordt in de ochtenduren het religieuze aspect gevierd. In de vorm van gebedsdiensten en offers worden gebracht om te gedenken dat het goede - dharma- gewonnen heeft van het kwade - adharma.  Het Galoengan feest is te vergelijken met ons nieuwjaar. Alleen komt hier geen geknal en vuurwerk aan te pas. Iedereen is ingetogen en toch blij met het naderend feest. De volgende dag werd besteed aan het vieren  behalve met de directe familieleden met leden van de woongemeenschap. Wat is dit een sociaal gebeuren. Dit noemen ze “Galoengan Manis”. Iedereen wordt erbij betrokken. De werkende stafleden van het hotel betrekken de hotelgasten er ook bij.Wij krijgen van het personeel , die op hun Galoengan’s best gekleed is een deel van de dankoffers. In dit geval kregen we fruit. Ramboetan , sawoh en kleine pisang. Ramboetan en sawoh heb ik al in 70 jaar niet gegeten. Ik weet wel hoe het smaakt. Lekker. Kaatje heeft ze opgegeten en vond dat ook. Sawoh is een vrucht die heel veel op een kiwi lijkt maar zoeter is met een bepaalde melange . Ramboetan is een vrucht met zachte dikke stekels. Ramboet betekent haar. Als je de schil pelt komt een witte vrucht tevoorschijn. Het is erg lekker zegt Kaatje. De rijpe sawoh ontdoe je van de schil en dan snij je de vrucht in partjes. Net een mandarijn.. En dan is het lekker te eten. Het is is heel sappig.

Het weer in deze week . 

Jammer genoeg begon het weer om te slaan. Regen, bliksem en donder vergezelden de boze geesten. Arme feestgangers. Velen gaan ook nog naar een gemeenschappelijke tempel om te “sembahjang” (bidden). Dat doen ze tussen de buien door. Er kwamen laat in de avond ook nog lokale hotelgasten uit Den Pasar. Ze gaan hier in de buurt naar een “gemeenschappelijke tempel” om hun “hormat” (eerbetoon)  uit te brengen. Hiervoor hebben ze bijna drie uur moeten rijden. Wat ze ook hebben meegenomen is: kinderen. De volgende ochtend om 7 uur hoorden we ze al krijsen bij het zwembad. Dit zijn we niet gewend. De eerste week waren we alleen! Wat zijn we dan verwend. Geen gekrijs van “anak kota” ( stadskinderen). Ook de ouders gedroegen zich “hautain”. Omdat ik begreep wat hun lichaamstaal zegt en de manier waarop ze “bevelen” gaven : “ Satoe Bintang disini,!” ( 1 Bintang hier! ) klinkt ontzettend grof. Bijna koloniaal. Veel gevoeliger of fijner is het om te zeggen: “Silahkan, saja minta satu Bintang” ( S.v.p. ik vraag u om 1 Bintang) Het zal wel een kwestie zijn van een hogere kaste tegen een staflid van een lagere orde zijn. [Oja , Bintang = Ster. staat op iedere Heineken fles. Ook op de originele.  De lokale hier gebrouwen Heineken noemt men Bintang Besar ( halve liter)  en Kecil ( kleinere fles, hoeveel?. ik weet het evht niet! 30 cc? Maar goed. Het kindergegil en gekrijs moeten we nog 1 dag aanhoren. Maar ze gaan weer op stap hoorde ik van een staflid. Itoelah goenanya. Saja bisa omong bahasa Indonesis. ( Dat is een groot voordeel. Ik spreek indonesisch. Leuk toch? En handig!